آیت الله سیدمحمد ضیاءابادی از علمای اخلاق در خصوص وجوه تشبیه امام عصر (عج) به آفتاب، نکاتی را بیان کرده است که به عاشقان و علاقه مندان به ساحت مقدس منجی عالم بشریت تقدیم می شود:

علامه مجلسی می فرماید: تشبیه امام غایب به آفتاب پس پرده ابر، اشاره به امری دارد از جمله: وجه اول اینکه خورشید در عین حال که در پس پرده ابر از دیده ها پنهان است تمام موجودات منظومه خود را اعم از جمادات و نباتات و حیوانات با اشراق نور و بذل حرارت از مرکز خود تغذیه می کند و رشد و نموشان می دهد.

وجود اقدس امام عصر (ع) نیز که در پس پرده غیبت و از دیدگاه ها پنهان است، در عین حال به اذن و تقدیر خداوند، مجرای فیض الهی است و تمام برکات هستی اعم از مادی و معنوی در پرتو وجود اقدس او به تمامی کائنات افاضه می شود. این جمله را در دعای عدلیه می خوانیم: «بِیُمْنِهِ رُزِقَ الْوَرَی وَ بِوُجُودِهِ ثَبَتَتِ الْأَرْضُ وَ السَّمَاءُ»؛ روزی روزی خواران از کف با کفایت او به آنان می رسد و آسمان و زمین به جود او بقا و ثبات می یابد.

در جمله ای هم که از خود آن حضرت در روزهای اول ولادتش منقول است آمده است: «أَنَا خَاتِمُ الْأَوْصِیَاءِ وَ بِی یَدْفَعُ اللَّهُ الْبَلَاءَ عَنْ أَهْلِی وَ شِیعَتِی»؛

من خاتم اوصیاء و آخرین کسانی هستم (که هر یک در زمان خود، حافظ نظام عالم و دافع بلاها بوده اند و بعد از من دیگر کسی دارای این عنوان و این منصب نخواهد بود) و خدا به وجود من از خاندان و شیعیانم دفع بلا می کند.

ضمن توقیعی هم که به افتخار شیخ مفید اعلی الله مقامه صادر شده فرموده است: «إِنّا غَیْرُ مُهْمِلینَ لِمُراعاتِکُمْ، ولاناسینَ لِذِکْرِکُمْ، وَلَوْلا ذلِکَ لَنَزلَ بِکُمُ اللاَّْواءُ وَاصْطَلَمَکُمُ ألْأَعْدَاءُ»

ما هیچگاه از مراعات حال شما دریغ نمی ورزیم و شما را فراموش نمی کنیم و اگر این نبود، از همه طرف بلا بر شما نازل می شد و دشمنان نابودتان می کردند.

وجه دوم؛ از وجوه تشبیه امام غائب به خورشید پس ابر اینکه آدمیان در لحظه انتظار دارند که بر حسب جریان طبیعی آن پرده ابر کنار برود و آفتاب بر همه جا بتابد.

همچنین دوستان و شیعیان امام غائب (ع) نیز در همه جا و در همه حال انتظار این را دارند که بر حسب اذن و تقدیر الهی پرده غیبت از مقابلشان برداشته شود و خورشید جهان آرای وجود اقدس امام ظاهر شود و عالم را با نور آسمانی خویش منور سازد.

«اَللّهُمَّ عَجِّل لِوَلیِّکَ الفَرَج وَ اجْعَلْنا مِنْ اَعوانِهِ وَ اَنْصارِهِ وَ مِنَ الْمُنْتَظِرینَ لِظُهُورِهِ»؛

وجه سوم؛ از وجوه تشبیه امام به آفتاب اینکه برای اثبات وجود آفتاب، آدمی جز به چشم سالم احتیاج به چیز دیگری ندارد.

آفتاب آمد دلیل آفتاب/ ار دلیلت باید از وی رو متاب

بهترین دلیل بر وجود آفتاب، خود آفتاب است. تو همین قدر روی از آفتاب بر مگردان و چشم خود را باز کن آنگاه خواهی دید که همه جا جلوه گاه آفتاب است. آری آن چشم نابیناست که منکر آفتاب عالمتاب است.

مادح خورشید مداح خود است/ که دو چشم روشن و نامرمَد است

آن کس که خورشید را به روشن بودن می ستاید، در واقع خود را به داشتن چشمی سالم و روشن بین می ستاید، آفتاب وجود اقدس امام (ع) نیز با این همه دلایل روشن از آیات کریمه قرآن و روایات رسیده از رسول خدا (ص) و ائمه هدی (ع) برای هر انسان عاقل اندیشمند منصف به راستی از آفتاب آسمان بارزتر و آشکارتر است.

و لذا تنها چیزی که برای اثبات وجود آن نور اقدس اعلا لازم است؛ داشتن عقل و فکری سالم و قلبی مطهر از پلیدی لجاج و عناد و استکبار است تا آدمی در آیات قرآن کریم با استمداد از روایات تفسیری اهل بیت (ع) و روایات فراوان که از یک یک معصومین (ع) درباره شخص وجود اقدس امام دوازدهم (ع) رسیده است بیندیشد، آنگاه است که تصدیق خواهد کرد که وجود آن خورشید جهانتاب انصافاً از وجود آفتاب آسمان برایش بارزتر است.

از این رو به آقایان عزیز محترم توصیه می شود که کتاب نفیس «منتخب الاثر» را که تالیف حضرت «آیت الله صافی» از مراجع عظیم تقلید است مطالعه فرمایند که در حد خود کتاب جامعی است. احادیثی که از چهارده معصوم (ع) راجع به حضرت مهدی قائم (ع) رسیده است یعنی از رسول خدا (ص) تا خود امام دوازدهم (ع) در آن کتاب به ترتیب خوبی جمع آوری شده است. از خداوند توفیق مطالعه و تحقیق در معارف دینی را برای همگان خواستاریم.

وجه چهارم؛ از وجوه تشبیه امام غایب (ع) به آفتاب پنهان در پشت پرده ابر، از نظر ارباب معرفت اینکه هر چه تیرگی های ابر آسمان، ضخیم تر باشد، قهراً خورشید هم از دیدگان مردم مستورتر خواهد شد. تیرگی دل های آدمیان نیز سبب فاصله گرفتن امام (ع) از جوامع بشری است و لذا هر چه دل ها آلوده تر و تاریک تر باشد، فاصله امام (ع) از آنها بیشتر می شود. چنانچه ضمن توفیقی از توفیقات شریفه اش آمده است:

«اگروَ لَوْ أَنَّ أَشْیاعَنا -وَفَّقَهُمُ اللّه لِطاعَتِةِـ عَلَی اجْتِماعٍ مِنَ القُلُوبِ فِی الوَفاءِ بِالعَهْدِ عَلَیْهِمْ، لَما تَأَخَّرَ عَنْهُمُ الْیُمْنُ بِلِقائِنا، وَ لَتَعَجَّلَتْ لَهُمُ السَّعادَةُ بِمُشاهَدَتِنا عَلی حَقِّ الْمَعْرِفَةِ وَ صِدْقِها مِنْهُم بِنا...»؛ دوستان و شیعیان ما در وفای به عهدی که با ما بسته اند اتحاد قلبی داشتند، از برکات دیدار ما محروم نمی شدند و سعادت مشاهده ما زودتر نصیبشان می شد و از این رو آنچه که ما را از آنها دور نگه داشته است، گزارش، اعمال ناپسندی است که از جانب آنها به ما می رسد.